Η ΔΗΜΗΤΡΩ ΚΑΙ Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ

Του Ηλία Προβόπουλου.
Αδημοσίευτο κείμενο από το αφιέρωμα στους χειμωνιάτες της καρδιάς μας...
Είχε αρχίσει να γέρνει ο ήλιος προς τα βουνά της Ηπείρου, σαν φθάσαμε μια ιδιαίτερα λαμπερή ημέρα του Φλεβάρη στο σπίτι της Δημήτρως, χήρας του Κώστα Λώλου, στο ξάγναντο της γειτονιάς του Πολυνερίου Τρικάλων που λέγεται Γράβος και τη βρήκαμε να έχει απλώσει πάνω σε ένα πανί στον πέτρινο πάγκο που ζώνει το σπίτι της τα φασόλια που κρατάει για σπόρο της επόμενης χρονιάς στον ήλιο για να φύγει η υγρασία. Η καλησπέρα μας έφερε ένα τσίπουρο και κουβέντα για το πώς πάει το κοπαδάκι της, την προετοιμασία του κήπου για τη σπορά της άνοιξης και βεβαίως τι θα βάλει φέτος για σκιάχτρα γιατί τα περσινά είχαν μαδήσει από τον καιρό και κάθε χρόνο τα ανανεώνει και γι’ αυτά μιλάνε και τα σχολιάζουν όλοι το καλοκαίρι στο χωριό. Το κράτησε μυστικό και μας άφησε να φανταζόμαστε τι θα επινοήσει.Εκείνο όμως που δεν έκρυψε ήταν τα φασόλια τα οποία λόγω του χρωματισμού τους σαφώς και θα έκαναν οποιοδήποτε να τη ρωτήσει τι ποικιλία είναι αυτά. «Παλιός σπόρος» μας είπε, «τον κρατάω από τη μάνα μου κι αυτή τον βρήκε από τη δική της. Τέτοια φύτευαν παλιά εδώ κι εγώ συνεχίζω γιατί τα ξέρει ο τόπος και τα βοηθάει να προκόψουν. Τα καινούργια δεν κάνουν τίποτα, θέλουν λίπασμα και περισσότερο νερό. Τούτα εδώ αν τους βάλεις λίγη κοπριά, θα θεριέψουν μόλις ζεστάνει ο καιρός. Μπαρμπούνια τα λέμε … ».Την άκουγα να μιλάει με αυτά τα λόγια για το θησαυρό που είχε στα χέρια της και περίμενα τη στιγμή να κάνω μια φωτογραφία. Είχα το νου μου στα χέρια της που εξέταζαν ένα – ένα τα φασόλια και δεν έδωσα και τόση σημασία στον ήλιο. Με δυο - τρία κλικ μιας συμβατικής μηχανής, είπα τα κατάφερα. Όταν όμως εμφάνισα το φιλμ, είδα πως στη φωτογραφία η Δημήτρω δεν ήταν μόνη της! Δίπλα ακριβώς στην μαυροφορεμένη φιγούρα της μια σκιά με κατακάθαρες γραμμές ακολουθούσε τις κινήσεις της. Μέχρι να καταλάβω πως αυτό ήταν αποτέλεσμα του παιχνιδιού που έκανε το φως, είχα πιστέψει πως όντως δίπλα της έχει τις σκιά της μάνας της που την ορμηνεύει ακόμα για το πώς θα φυλάξει το θησαυρό και να τον παραδώσει στην επόμενη γενιά…

Ευχαριστούμε το φίλο μας Ηλία Προβόπουλο, δημοσιογράφο – ερευνητή της Ελληνικής υπαίθρου, για την παραχώρηση του θέματος στο blogs