ΑΚΕΠ:Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η ιδιομορφία της δομικής πολιτικο-οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ, από την μιά, και η οξύτατη πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική κρίση του αντικαπιταλιστικού κινήματος...
...από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.
Στην ποικιλότροπη ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και στη θεσμική ηγεμονία της οικονομικής ολιγαρχίας και του χρηματιστικού κεφάλαιου στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, εντοπίζονται η διανυσματική ισορροπία και η πολιτική διάρθρωση των αντιθέσεων των πόλων της αδιαχώριστης διαλεκτικής ενότητας κι αντίθεσης της εργατικής τάξης προς την αστική τάξη.
Στον πόλο των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού, όπου η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι το ουσιαστικότερο και πολυπληθέστερο τμήμα του, η προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής δεν εμφανίζεται μόνο από τις γενικές και ειδικές συμπεριφορές του πληθυσμού, ούτε μόνο από την πλειοψηφική ένταξή του στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, αλλά εμφανίζεται -πρωτίστως και κυρίως- στα πολιτικά προγράμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και στις πολιτικές επιλογές του ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού πολιτικού χώρου, που εμφορεύονται και προπαγανδίζουν τις αντιλήψεις του κρατισμού, τη θεωρία της αναρχίας της παραγωγής κι ενίοτε τις θέσεις της μικτής οικονομίας κλπ., σαν εναλλακτικές προτάσεις στα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Έτσι δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι, χωρίς την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο καπιταλισμός μπορεί ν’ αποφύγει τις κρίσεις με τις κρατικοποιήσεις και τον κεντρικό σχεδιασμό και να εξασφαλίσει συνεχή ανάπτυξη, πλήρη απασχόληση κι ευημερία. Όπως πολλοί αντιεξουσιαστές, αναρχικοί κλπ. θεωρούν το Κράτος -κι όχι τις σχέσεις παραγωγής- σαν την μόνη πηγή εκμετάλλευσης κι αθλιότητας, έτσι κι αυτοί θεωρούν τους ιδιοκτήτες του κεφάλαιου και τις μορφές καπιταλιστικής ιδιοκτησίας πηγή όλων των δεινών –κι όχι αποτέλεσμα των νόμων κίνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής- και ισχυρίζονται ότι η αλλαγή των μορφών καπιταλιστικής ιδιοκτησίας ισοδυναμεί με ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Οι αντιλήψεις αυτές είναι πολύ παλιές και υποστηρίχτηκαν -και δυστυχώς υποστηρίζονται και σήμερα- από «σοσιαλιστές-κομμουνιστές», που υιοθετούν στα μουλωχτά τις αντιλήψεις των Ρικάρντο και Προυντόν και του ηθικού τρόπου αντιμετώπισης της εκμετάλλευσης.
Η κριτική τοποθέτηση πάνω στις αντιλήψεις -κυρίως- του Κρατισμού και της σχεδιοποιημένης οικονομίας είναι, λοιπόν, μια από τις προϋποθέσεις για την δημιουργία των προγραμματικών πολιτικών-ιδεολογικών-οργανωτικών όρων άρσης της κρίσης του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού κινήματος, και για την διαμόρφωση ταξικής συνείδησης στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, που πλήττονται από την σημερινή κρίση και τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ- ΕΕ, που δυστυχώς έχουν υποστεί «πλύση εγκεφάλου» και πιστεύουν πως τα δεσποτικά εκμεταλλευτικά καθεστώτα του κρατισμού στις χώρες του ανατολικού συνασπισμού που κατέρρευσαν, είναι ο πραγματωμένος μαρξισμός-κομμουνισμός.
Αντώνης Π. Χάλαρης
http://akep.blogspot.com/